از استعمار تا لوکوربوزیه: آیا مدرنیسم در هند یک تحمیل بود یا یک دعوت؟

این انقیاد معماری به ویژه در برنامه ریزی دهلی نو توسط ادوین لوتینز مشهود بود. در حالی که لوتینز برخی از ،اصر هندی را ،یب کرد، او اساساً آنها را متحول کرد و تزئینات سنتی را کاهش داد تا تفسیری متمدن تر را ایجاد کند. سبک هند و ساراسنیک الگویی برای هیبریدهای ناراحت کننده ارائه می دهد.

تأثیر این استعمار معماری بسیار فراتر از دوره استعمار گسترش یافت. معماران هندی پس از استقلال، که در اصول مدرنیستی آموزش دیده اند، اغلب به ارزش های معماری استعماری ادامه می دهند. در حالی که استقلال سیاسی به دست آمده بود، بیان معماری مستعمره باقی ماند.

پس از استقلال، دیدگاه مدرنیستی نهرو اولین نخست وزیر هند در ابتدا بر چشم انداز معماری هند تسلط داشت. سفارش لوکوربوزیه برای طراحی Chandigarh- پایتخت جدید پنجاب - نشانگر پذیرش قاطع اصول مدرنیستی بود. با این حال، آنچه ظاهر شد صرفاً پیوند مدرنیسم اروپایی نبود. در عوض، محدودیت های عملی و ترجیحات فرهنگی چیزی کاملاً جدید ایجاد ،د.

بتن، نماد مادی این بینش مدرنیستی، این دگرگونی را آشکار می کند. در حالی که به دلیل ارتباط با پیشرفت و توانایی آن برای اسکان سریع پناهندگان پس از ت،یم مورد علاقه بود، اجرای آن ویژگی های محلی مشخصی به خود گرفت. محدودیت های حمل و نقل، تولید انبوه خارج از محل را غیرعملی ساخت. در عوض، وفور کار یدی هند منجر به ساخت و ساز در محل و دست ساز شد - فرآیندهای صنعتی را به شکلی از صنایع دستی تبدیل کرد. برخلاف معماری خشن بروتالیستی اروپا، مدرنیسم ج، آسیا اغلب جنبه انس، تری داشت.

با این حال، آغوش مدرنیسم هزینه داشت. صنایع دستی ساختم، سنتی و سیستم های دانش، که قبلاً تحت حاکمیت استعماری به حاشیه رانده شده بودند، در عجله به سوی مدرن سازی بیشتر به حاشیه رفتند. تأکید بر مصالح صنعتی و تکنیک های ساخت و ساز به این م،است که سنت های ساختم، با قدمت چند صد ساله با منسوخ شدن مواجه می شوند.

این رابطه پیچیده با مدرنیسم چه محققی را ایجاد کرد ویکرامادیتیا پراکاش «پیوند دوگانه» می نامد. هند پسااستعماری خود را بین دو ا،ام رقیب گرفتار یافت: نیاز به "هندی" بودن واقعی و تمایل به مشارکت در مدرنیته جه،. با این حال، در عمل، این تنش اغلب راه حل های خلاقانه را به جای فلج ایجاد می کرد.

مسئله دیگر این نیست که آیا مدرنیسم تحمیل شده یا دعوت شده است - واضح است که هر دو مورد بود - بلکه این است که چگونه می توان با این میراث مختلط پیش رفت. معماران معاصر در منطقه در حال یافتن راه های جدیدی برای درگیر شدن با این میراث هستند و آثاری خلق می کنند که هم وعده ها و هم ش،ت های مدرنیسم را تصدیق می کنند و در عین حال مسیرهای جدیدی را ایجاد می کنند. مسیر رو به جلو مست،م صرفاً ،یب ،اصر سنتی در ساختمان های مدرن یا رد کامل مدرنیسم است. مطالبات واقعی استعمارزدایی معماری درک مدرنیسم به ،وان بخشی از روایت تاریخی خود آسیای ج،ی- با تمام تناقضات و پیچیدگی هایش. این شامل زیر سؤال بردن نه تنها برتری مفروض اصول مدرنیستی، بلکه فراخوان های ساده انگارانه برای بازگشت به سنت نیز می شود.

تجربه هند با مدرنیسم نشان می دهد که چگونه ایده های معماری با سفر در میان فرهنگ ها تغییر می کنند. کشورهایی مانند هند به جای اینکه گیرندگان منفعل مدرنیسم اروپایی باشند، به طور فعال اصول مدرنیستی را از طریق شرایط و نیازهای محلی بازتفسیر و تجسم ،د. نتیجه یک تقلید ضعیف از مدرنیسم اروپایی نبود، بلکه بیان معماری منحصربه فردی بود که آرمان های مدرنیستی را به م،ایی کل نگر تحقق بخشید.

این مقاله بخشی از مجموعه ArchDaily با ،وان India: Building for Billions است، جایی که ما در مورد اثرات افزایش جمعیت، شهرنشینی و رشد اقتصادی بر محیط ساخته شده هند بحث کنید. از طریق این مجموعه، نوآوری های محلی و بین المللی را در پاسخ به رشد شهری هند بررسی می کنیم. ما همچنین با معماران، سازندگان و جامعه صحبت می کنیم و به دنبال تأکید بر تجربیات شخصی آنها هستیم. مثل همیشه، در ArchDaily، ما از نظرات خوانندگان خود بسیار قدرد، می کنیم. اگر فکر می کنید باید پروژه خاصی را ارائه دهیم، لطفاً پیشنهادات خود را ارائه دهید.

این مقاله بخشی از ArchDaily Topics: 100 Years of Modernism است. هر ماه یک موضوع را از طریق مقالات، مصاحبه ها، اخبار و پروژه های معماری به طور عمیق بررسی می کنیم. از شما دعوت می کنیم درباره موضوعات ArchDaily ما بیشتر بد،د. و مانند همیشه، در ArchDaily از مشارکت خوانندگان خود استقبال می کنیم. در صورت تمایل به ارسال مقاله یا پروژه با ما تماس بگیرید.