بررسی فشرده و در عین حال بنیادی جنبش مدرن: در گفتگو با کنت فرامپتون

یکی از نکات کلیدی در این گفتگو سال 1980 است. به نوعی معماری مدرن را با شروع فصل جدیدی به نام پست مدرنیسم به پایان رساند که البته بیش از یک دهه در هوا بود. تا آن زمان هنوز هم اولین دوسالانه معماری در آن سال با ،وان حضور گذشته با نصب مرکزی آن لا استرادا نوویسیما، این رشته را به پارادایم بعدی سوق داد. آیا معماری مدرن در آن سال به پایان رسید؟ آیا بعد از سال 1980 امکان تمرین آن وجود داشت؟ فرامپتون، که منتقد صریح جنبش جدید بود و حتی به طور معروف از شرکت در دعوت برگزارکنندگان دوسالانه برای شرکت به ،وان مشاور کیوریتور امتناع کرد، امروز فکر می کند که این تغییر اساسی بوده است. او متقاعد شده است که حتی منطقه گرایی انتقادی، که بلافاصله پس از آن به ،وان پاسخی مستقیم به پست مدرنیسم از آن دفاع کرد، ناگزیر سایه ای از پست مدرنیسم است. تمام معماری بعد از 1980 است. هر کاری که انجام شد قابل برگشت نیست. و چگونه او لحظه معاصر معماری را توصیف می کند؟ در گفتگو، او افکار و دغدغه های خود را بیان می کند.

از دیگر موضوعات مورد بحث می توان به کار معمار مورد علاقه فرامپتون، آلوارو سیزا اشاره کرد. مورخ مجذوب عبارات قصار او شده است، به ویژه این جمله: "ایده در مکان است، نه در سر شما." البته اینکه ایده طراحی رانندگی در سر معمار باشد یا سایت قابل بحث است. با این حال، فرامپتون متقاعد شده است که این موقعیت برای جستجوی ایده در زمینه پروژه، به اصطلاح "دری" را باز می کند. موضوعات دیگر عبارتند از یکی دیگر از کتاب های او، مطالعات فرهنگ تکتونیکی (1995)، که او اعتراف کرد که آن را مورد علاقه خود می داند. دیوید چیپرفیلد 2012 زمین مش، دوسالانه، آلخاندرو آراونا 2016 گزارش از جبهه دوسالانه و تأثیرات آن بر این حرفه ما در مورد کاهش آموزش معماری، اختلاف بین حرفه و عموم صحبت کردیم، چرا ساختمان مورد علاقه مردم آمریکا، ساختمان امپایر استیت، در کتاب او نیست، معماری غیر دیدنی، چرا از گوگنهایم بیلبائو فرانک گری نام برده شده است اما نه همراه با یک تصویر، و اینکه چرا اقامتگاه گری در سانتا مونیکا توسط فرامپتون به ،وان بهترین اثر او دیده می شود.

نزدیکتر به نتیجه، معماری جدید در چین را مورد بحث قرار دادیم، آنچه که معماران باید در حال حاضر انجام دهند، پروژه های در حاشیه، افزایش استفاده مجدد تطبیقی، سه معمار مورد تحسین فرامپتون، و معتاد بودن آسیب شناختی به نوشتن.