خانه دوناوان / PIMAA | آرک دیلی

+ 12

توضیحات متنی ارائه شده توسط معماران. این پروژه که در میان آرامش یک جنگل کاج قرار گرفته است، جوهر چشم انداز کامپورتا را به تصویر می کشد. این طرح با الهام از خورشید، سنت های ماهیگیران و زیبایی خام منطقه، کلبه های چوبی ماهیگیران فروتن در ،ه محلی Carrascaleira را دوباره تفسیر می کند. نتیجه؟ پناهگاهی معاصر که در آن معماری در هماهنگی آرام با محیط اطرافش وجود دارد.

اصل راهنمای پروژه، تعهد زیست محیطی به حفظ و احترام به جنگل کاج موجود بود. به جای پا،ازی زمین، کابین ها با ظرافت در حفره های طبیعی درختان قرار گرفته اند و به چشم انداز اجازه می دهند تا معماری را دیکته کند. پالتی از مواد طبیعی - چوب، سیمان و گچ - طراحی را با صداقت و سادگی تطبیق می دهد و منع، کننده اخلاق «حقیقت در مواد» است.

این معماری از پنج حجم مجزا تشکیل شده است که هر کدام با عملکرد دقیق و مفصل بندی فضایی طراحی شده اند. این حجم ها توسط شبکه ای از راهروهای چوبی مرتفع به هم متصل می شوند، که اختلال در کف جنگل را به حداقل می رساند و گفتگو بین محیط های ساخته شده و طبیعی را تقویت می کند.

منطقه روز، که در حجم مرکزی سازماندهی شده است، یک فضای چند منظوره است که عملکردهای نشیمن، غذاخوری و آشپزخانه را در زیر یک سقف یکپارچه یکپارچه می کند. این حجم که با لعاب های گسترده طراحی شده است، انتقال یکپارچه بین فضاهای داخلی و خارجی را تقویت می کند و مناظری از جنگل های اطراف و مزارع برنج را به تصویر می کشد. دو جلد کمکی منطقه روز را تکمیل می کند. در غرب، یک فضای ورزشگاه جهت پذیرایی از غروب خورشید است که محیطی ایده آل برای فعالیت و آرامش ایجاد می کند. در شرق، یک گاراژ باز، ورودی ملک را مشخص می کند و عملکرد را با یک بیان معماری محدود متعادل می کند.

منطقه شبانه در دو جلد توزیع شده است که بر حریم خصوصی و عقب نشینی تأکید دارد. جلد اول اتاق خواب اصلی و یک اتاق مهمان اختصاصی را در خود جای می دهد که هر کدام از دسترسی مستقیم به گذرگاه های بیرونی بهره می برند. جلد دوم، اختصاص داده شده به اتاق خواب های اضافی، برای سازگاری و راحتی طراحی شده است و ارتباط منسجم بین تمام فضاها را تضمین می کند.

در قلب این ،یب، پاسیو است،، یک حیاط روباز که با حجم ها محدود شده است، قرار دارد. این فضا طراحی را لنگر می اندازد و محیطی پویا را ایجاد می کند که در آن زندگی روزمره آشکار می شود. اثر متقابل آب، نور و مصالح طبیعی، حیاط را به یک خلوتگاه متفکرانه تبدیل می کند و معماری را با محیط اطرافش ادغام می کند.

این پروژه از طریق مفصل بندی دقیق فضایی و احترام عمیق به سایت خود، حساسیت اکولوژیکی را با طراحی معاصر متعادل می کند. این میراث بومی منطقه را دوباره تفسیر می کند و پناهگاهی مدرن ایجاد می کند که عمیقاً با هویت منحصر به فرد کامپورتا مرتبط است.