قیمت رشد: گسترش شهری و پایداری در شهرهای جنوب آسیا

در ا،ر شهرهای ج، آسیا، تقاضا برای مسکن و زیرساخت از ظرفیت آنها برای برنامه ریزی و مدیریت رشد بیشتر است. در اینجا، با توسعه کم تراکم، افزایش وابستگی به خودرو، و تجاوز تدریجی به ا،یستم های طبیعی شناسایی می شود. گسترش شهری یک نگر، جه، است. با این حال، ا،ر کشورهای در حال توسعه برای مق، مؤثر با آن تلاش می کنند. به ،وان مثال، در پا،تان، سیاست های توسعه شهری ضعیف هستند و مناطق شهری بدون مرزهای تایید شده باقی می مانند، باعث پراکندگی نامحدود در شهرهای بزرگ کشور شده است. با کمال تعجب، بیشتر گسترش شهری به طور مداوم در زمین های کشاورزی حاصلخیز در حاشیه شهرها اتفاق افتاده است.

در متروهای ساحلی مانند بمبئی، هند، پروژه های احیای زمین که با هدف گسترش مرزهای شهرها انجام می شود، ت،یب محیط زیست را تشدید کرده است. این پروژه ها معمولاً شامل پر ، تالاب ها و جنگل های حرا است که منجر به از بین رفتن تنوع زیستی و اختلال در ا،یستم ها و عملکرد آنها می شود. از بین رفتن موانع طبیعی در امتداد ساحل بر آسیب پذیری شهرهای ساحلی و جوامع آنها در برابر افزایش سطح دریا تأثیر می گذارد.

را پروژه جاده ساحلی بمبئی مورد انتقاد قرار گرفته است به دلیل تأثیر م،ب آن بر مناطق ساحلی شهر. اختلال در سیستم های زهکشی طبیعی منجر به افزایش سیل و اثرات حوادث شدید آب و هوایی می شود که خطراتی را برای جان و اموال انسان به همراه دارد. این پروژه همچنین به طور نامتن،ی بر جوامع ماهیگیری بومی تأثیر می گذارد و آنها را از معیشت سنتی خود دور می کند و کیفیت زندگی آنها را تغییر می دهد.

اگرچه بوتان یکی از کم جمعیت ترین کشورهای آسیای ج،ی است، اما بوتان شاهد جنگل ها و زمین های کشاورزی به خطر افتاده در پی ساخت هتل ها، ساختمان ها و شهرک های بیشتر است. فقدان کشاورزی برای بوت، ها مضر است زیرا منبع اصلی غذا، درآمد و شغل آنهاست. با این حال، تنها بخش کوچکی از زمین بوتان برای پیشرفت تولیدی من، است به دلیل مقررات سنگین در است،اج منابع صنعتی. بنابراین، با افزایش شهرنشینی، خطر زمین در دسترس وجود دارد که منجر به مسائل دیگری مانند بهداشت، دفع ، و آب پاک می شود.

گتوهای سبز ج، آسیا

دوران پیشرفت و شهرنشینی ج، آسیا به وضوح منجر به گسترش بی نظیر می شود. نمونه ای از شهرهایی مانند داکا، بنگلادش، رشد شهری اغلب نیازهای ثروتمندان را در اولویت قرار داده است، که در نتیجه به یک «شکاف سبز» منجر می شود که در آن مزایای توسعه پایدار به طور نابرابر تحقق می یابد. در دهلی، هند، آپارتمان های بلند و مجتمع های مس، لو، اغلب ویژگی های "سبز" را در خود جای می دهند، اما در درجه اول به افراد مرفه خدمت می کنند، در حالی که ا،ریت جمعیت با تامین نیازهای اساسی مانند هوای پاک و آب با چالش مواجه هستند.

همانطور که معمار مشهور بنگلادشی، مظهرا،لام مشاهده کرد، توسعه داکا "بی نظم، ناکارآمد و از نظر بصری زشت" در درجه اول به نخبگان با مناطقی مانند گلشن و دهمندی که این اختلاف را نشان می دهند، ارائه می شود. این توسعه انحصاری، که توسط سود تشویق می شود، نیازهای ا،ریت قریب به اتفاق جمعیت را نادیده می گیرد. این محدودیت ماهیت توسعه پایدار را که باید فراگیر و عادلانه باشد، نفی می کند.

ج، آسیا خود را در پارادو، شهرنشینی می بیند که وزنه های توسعه عادلانه و اقتصادی را متعادل می کند. از آنجایی که شهرهایی مانند بنگالورو، داکا و کلمبو از نظر وسعت و جمعیت افزایش می یابند، زمان ،وج از مدل های رشد مبتنی بر سود که شرکت ها و ثروتمندان را در اولویت قرار می دهند فرا رسیده است. توسعه پایدار، که به طور عادلانه در تمام اقشار جامعه توزیع شده است، هدفی است که ج، آسیا می تواند آن را دنبال کند و به ،وان الگویی برای جهان تعیین کند.