موزه خانه کلکسیونر / داده آتلیه

+ 41

توضیحات متنی ارائه شده توسط معماران. تاریخچه مختصر بنا: ساخت کلیسا در سال 1750 به دستور فرانسیسکن ها آغاز شد و در سال 1772 با جمع آوری بودجه لازم برای تکمیل آن توسط جماعت به پایان رسید. با انقراض دستورات مذهبی در سال 1834، این ساختمان دارای کاربری های مختلفی از جمله استفاده به ،وان یک "میخانه" محلی بود. در سال 1954، پدر مالک فعلی ساختمان را تصاحب کرد و در سال 2002، پسرش این ملک را به ارث برد. در مورد آینده ساختمان، مالک فعلی، ژائو کالکادا کوریا، توضیح می دهد: «با توجه به تاریخ مذهبی این ساختمان و این واقعیت که من یک مجموعه دار هنری هستم، معتقدم بهترین استفاده از آن تبدیل آن به یک ساختمان است. موزه، به این ترتیب به ملک هدفی آبرومندانه می دهد."

استراتژی پروژه: انطباق ساختمان با فضای نمایشگاهی منجر به مداخله ای شد که حفظ و احیای ساختار موجود را با معرفی ،اصر جدید ساخته شده که مجموعه های متمایز را در خود جای می دهند: هنر مقدس، عصای استثنایی و نقاشی های عاج، متعادل می کرد. با توجه به ماهیت استثنایی ساختمان از پیش موجود: شبستان بزرگ و حیاط پشتی آن، پروژه بر طراحی مسیری که همزمان فضای نمایشگاهی است، متمرکز شد و سه مجموعه را به صورت خطی و پیوسته سازماندهی کرد: در شبستان اصلی (با استفاده از دیوارها و طاقچه های آن)، مجموعه هنر مقدس نمایش داده می شود که به طور نمادین ریشه های ساخت و ساز اصلی را تقویت می کند.

مجموعه عصا در امتداد یک سطح شیب دار توزیع شده است، ،صری که از عمودی بودن ساختمان بهره می برد. این ،صر به صورت تفرجگاهی طراحی شده بود که در فضا «شناور و بالا می رود» و حس کشف بازدیدکننده را تحریک و تحریک می کند. با حرکت رو به جلو از این ،صر، بر روی فضای حیاط، ساختار سومی پیشنهاد می شود - یک حجم معلق که میزبان نمایشگاه نقاشی های عاج است، که با یک پلکان مارپیچی خاتمه می یابد که بازدیدکنندگان را به طبقه همکف، به ویژه به پاسیو در پشت ساختمان بازمی گرداند. نمازخانه سابق

به منظور ایجاد تعادل بین سنت و نوآوری، ،اصر جدید با توجه به نوع اثر هنری نمایش داده شده، مادیات متمایزی را اتخاذ می کنند: سطح شیبدار از سازه ای فولادی، پوشانده شده با ورق ف،ی و رنگ آمیزی سفید ساخته شده است. این به صورت م،ار طراحی شده است و تعداد زیادی عصا (با سطح نمایشگاهی تقریباً 45 متر خطی) را در خود جای می دهد. م،ار بودن آن نیز نصب آن را در داخل ساختمان تسهیل کرد. در مقابل، حجم بیرونی معلق، که آثار هنری عاج را در خود جای می دهد، فضای داخلی کاملاً تاریکی را اتخاذ می کند و فضایی کم نور و صمیمی ایجاد می کند که بیننده را به تمرکز بر جزئیات قطعات کوچک نمایش داده شده دعوت می کند. فضای حیاط و محوطه اصلی شبستان، از سوی دیگر، مصالح معمولی سازه های آلگاروین (منطقه ج،ی پرتغال) را بازیابی می کند: کف پوش کاشی سفالی، دیوارهای سفیدکاری شده، و کاشی های «کانودو» روی سقف اصلی.

در اصلی موزه - ساخته شده از چوب و رنگ آمیزی به رنگ قرمز خونی - شبیه مدل اصلی درب است که قبلاً در محل قرار داشت. در نهایت، استراتژی نورپردازی با هدف افزایش ویژگی های منحصر به فرد فضا، به ویژه فضای دراماتیک ذاتی آن، منع، کننده عملکرد اصلی آن به ،وان یک مکان عبادت بود. با توجه به نور طبیعی، این شرایط از طریق منافذ هدفمندی دستکاری شد که تضادهایی را بین مناطق شدیداً روشن و سایر مناطق در سایه ایجاد می کند. در مورد نور مصنوعی، تمام تلاش ها بر روی نورافکن برای قطعات و اشیاء نمایش داده شده متمرکز بود، در مقابل نورپردازی عمومی و همگن تر با شدت کمتر.