موزه یادبود زلزله اسمریتیوان / Vastushilpa Sangath

شیب تند تپه به این م،ی بود که باید راهی برای قرار دادن ساختم، که منظره را مختل نکند پیدا کرد. تپه بخشی از میراث فرهنگی مردم است. از این رو ساخت جعبه ای در مقیاس بزرگ که با تپه در تضاد باشد نامن، تلقی می شد. در عوض، خطوط یک رویکرد جایگزین را نشان می دهد. فرمی را دیکته کرد که یادگاری از دیوار قلعه موجود در این تپه را به یاد می آورد. توده ساخته شده مانند خطی است که خطوط را در حالی که به سمت بالای تپه حرکت می کند، ترسیم می کند. این یک راه طبیعی است که حیوان یا انسان برای بالا رفتن از تپه یا به ،وان مسیر زیارتی به مکان مقدس استفاده می کند. ما، به ،وان معمار، قویاً معتقدیم که پیاده روی برای ساخت یک مکان ضروری است، زیرا ما را قادر می سازد به روشی منحصر به فرد با محیط اطراف خود ارتباط برقرار کنیم. پس «روح» موزه همین صعود آهسته است، یک سفر مشایی از یک صعود 50 متری که توسط گا،ی های مختلف نقطه گذاری شده است. ستون فقرات مانند یک ایوان عمل می کند که در آن می توان م، کرد، منع، شد و چشم انداز را جذب کرد.

این سازه کششی همچنین درخششی ملایم بر روی ساختمان‌های یکپارچه ایجاد می‌کند که با یک سنگ محلی است،اج شده از نزدیک سایت پوشیده شده‌اند. به طور کلی، این ستون مرکزی موزه یک فضای مدنی است که در مواقعی که گا،ی ها باز نیستند عمل می کند. موقتی بودن در مرکز موزه باقی مانده است. بنابراین، بام هر یک از گا،ی ها با گونه های مختلف گیاه محلی کاشته شده است که مانند تپه، با فصول تغییر می کند و گذر زمان را نشان می دهد. این باغ‌ها همچنین میزبان عملکردهای مختلفی مانند نمایشگاه‌های موقت و نمایش هستند که به فرد امکان می‌دهد تا چیزی را که برای چنین موزه‌ای ضروری است بازتاب و جذب کند. مانند بسیاری از س،تگاه های روی یک منظره، موزه برای رشد تدریجی طراحی شده است. م،ار بودن گا،ی ها و ردپای ستون فقرات مرکزی به گونه ای است که هر امتدادی همیشه مطابق با نبوغ مکان باقی می ماند. آنگاه س،تگاهی است به قدمت بوج و به جو، خاطره آ،ین دیدار.