کلاسیک معماری: ساختمان کوپان / اسکار نیمایر

طبقات گا،ی، که بسیاری از آنها مایل هستند (هرچه به سطح خیابان نزدیکتر می شوند)، همچنین هرج و مرج ساختاری را نشان می دهند، و دارای فضاهای باقی مانده ای هستند که تا به امروز بدون استفاده مانده اند. آنها فضاهای کم سقفی هستند که برای هرگونه فعالیت، دسترسی و گردش عمودی که اجرا نشده اند، نامن، هستند، بن بست های غیرقابل توضیح و بازشوهای تصادفی هستند که استفاده های احتمالی را محدود می کنند. تخته ها می ،زند، تقریباً انگار این فضاهای خالی منتظر شهری هستند که هنوز اتفاق نیفتاده است، خیابان را چند طبقه زیر دوبرابر یا ادامه می دهند.

همه اینها گواه بر این است که کوپن تمام نشده است، حتی اگر تصویر آن این تصور را ایجاد کند که ما با همه ک،یک ها داریم: اینکه همیشه آنجا بوده است. به نظر می رسد این حضور و ناقص بودن زندگی مش، تنها منحصر به فرد بودن آن و اعتبار راه حل های معماری پیشنهادی را افزایش می دهد.

Copan در نهایت ،یبی از خارق‌العاده و غیرعادی است. قدم زدن در پشت زمین، در پای ساختمان آپارتمان، به ما این امکان را می‌دهد تا مسیری پیوسته را دنبال کنیم که از آنجا به وضوح می‌تو،م ببینیم که چگونه پیچ و تاب آن وجودش را در بر می‌گیرد و در عین حال، همسایه‌ها را دور نگه می‌دارد و به شهر اجازه می‌دهد. نفس کشیدن.

در این میان باید توجه داشت که حتی دوری معمار در حین ساخت مانع از عدم انسجام تعاریف تکمیلی با منطق همیشگی وی نشد. این م،ع سرسخت بتن مسلح، اگرچه مدرن، متفاوت از پوشش بتنی مدرسه پائولیستا است، اما تمام ساختار را با کاشی پوشانده است. برای او بتن ابزاری برای آزادسازی فرم است. و فرم غیر قابل انکار در Copan نشان داده می شود.