ساختمان Ocampo / Estudio Morton 51st

با سطح همکف و پنج طبقه، ساختم، را پیشنهاد کردیم که بیش از همه از گوشه استفاده می‌کند، ساختم، که می‌چرخد و از چهار جهت خود استفاده می‌کند و بنابراین هر گونه تغییر در نور روز از دهانه‌هایش دارد. همه نماها از حرکت صفحات مختلف نور و سایه لذت می برند زیرا ما نیز مانند شهر معتقدیم که اثر معماری باید با محیط نزدیک خود سازگار شود. با استفاده از بسط به ،وان یک ابزار مورفولوژیکی، یک سیستم متناوب گونه‌شناسی‌های متفاوتی را در هر طبقه ایجاد می‌کند، ناهمگونی نه تنها رسمی، بلکه برنامه‌ای است و روش‌های مختلف س،ت را امکان‌پذیر می‌سازد.

بزرگترین کمک در شهری که همه چیز خصوصی است، جایی که غریبه احساس سوء ظن می کند، واگذاری برداشت های اجباری طبقه همکف به استفاده عمومی و فراهم ، پوشش گیاهی جدید برای آن بود، حمایت از زندگی شهری برای توسعه در آن: تغییر و پست. – کفپوش های تعمیر و نگهداری در رابطه با مکان های غذاخوری، حوض، یک نیمکت بتنی پیوسته، گلدان های گل، دیوارهای مهم، بدون میله و پوشیده از درخت انگور، نیمه پوشیده شده با تیرهای بتنی، و فواره های آبخوری. مساحت کل 210 متر مربع اکنون عمومی است.

از نظر عملکردی، ساختمان سه نوع شناسی بزرگ از طبقه دوم تا ششم را با مناطق سخاوتمندانه گسترش بیرونی بدون طبقه بندی آنها بر اساس تعداد کل اتاق های واحد یا ارزش املاک آنها نشان می دهد. یک چالش بزرگ برای ما این بود که اطمینان حاصل کنیم که هر آپارتمان، حداقل از لحاظ حسی، استقلال یک خانه را دارد.

بخشی از پروژه منع، کننده قصد ایجاد واحدهای مس، ایزوله با امکان کمتر شنیدن صداهای مزاحم بین آپارتمان ها و همچنین نماهای متقاطع است. به همین دلیل است که ا،ر واحدها دیوارهای ت،یم مش، ندارند، آنها توسط حفره ها، توسط سیستم گردش خون و در مورد سوم و در نهایت، توسط هسته های مرطوب از هم جدا می شوند. ما این واحدها را به نام “درختان بوئنوس آیرس” توسط نویسنده آرژانتینی سیلوینا اوکامپو نامگذاری کردیم و آنها را از طریق پله ها و پل های نیمه پوشیده به هم وصل کردیم.

این ساختمان در مقیاس شهری، توده ای سوراخ دار با سه فضای خالی بزرگ است. این پوشش گیاهی و گردش خون در حالی که تهویه متقابل را فراهم می کند. ما بر روی مواد نجیب تمرکز می کنیم که اجازه گذر زمان و تغییر در ظاهر را بدون از دست دادن ظرفیت ساختاری می دهند، درست همانطور که پوست ما در طول سال ها پیر می شود. هر یک از نیات ما تبدیل به یک فضا، یک نما، یک تکنیک، راهی برای ارتباط با شهر، یک محدودیت پراکنده، یک جزئیات شد.