معماری احیا کننده چیست؟ محدودیت های طراحی پایدار، رویکرد تفکر سیستمی و آینده

بازسازی در مقابل طراحی پایدار

طراحی پایدار و احیاکننده ممکن است رویکردهای متفاوتی به نظر برسد – پایداری استفاده از منابع را محدود می‌کند، در حالی که بازسازی آنها را دوباره پر می‌کند. با این حال، پایداری زیرمجموعه ای از یک مدل احیاکننده بزرگتر است. هر دو روش با هم تداخل دارند و رویه‌های مشابهی را در خود جای می‌دهند و هر کدام بر اه، سبز متفاوتی تأکید دارند. همانطور که «کاهش»، «استفاده مجدد» و «بازیافت» نمی‌توانند به‌صورت مجزا عمل کنند، شیوه‌های پایداری با تشکیل اولین گام به سوی پر ، منابع – محدود ، مصرف آنها، به اه، احیاکننده کمک می‌کنند.

یکی از راه‌هایی که هر دو شیوه متفاوت هستند، در مقیاس مداخلاتشان است. طراحی احیاکننده ایجاب می کند که معماری به ،وان گسترش مکان، سایت، گیاهان و جانوران و ا،یستم دیده شود. ساختمان ها به ،وان بخشی از یک سیستم بزرگتر در نظر گرفته می شوند که به تولید و به اشتراک گذاری منابعی مانند آب پاک، انرژی و غذا کمک می کند. به ،وان مثال، نمای زیست واکنشی Splitterwerk و ARUP SolarLeaf انرژی تجدیدپذیر را از زیست توده جلبکی و گرمای خورشیدی تولید می کند. انرژی تولید شده می تواند توسط ساختمان استفاده شود، برای استفاده در آینده ذخیره شود، یا در اختیار شبکه برق قرار گیرد.

تفکر سیستمی در معماری

هنگام طراحی یک محیط احیا کننده، اتخاذ یک رویکرد سیستمی برای تفکر مهم است. همه نهادهای مرتبط و کمک کننده باید در نظر گرفته شوند و شبکه های تأثیر آنها بر ا،یستم کلی اندازه گیری شود. طراحی باید نحوه ارتباط یک ساختمان با اقلیم کوچک و یا اینکه چگونه خاک می تواند از فلور محلی حمایت کند، توضیح دهد. سیستم طراحی شده باید امکان ایجاد روابط حمایتی متقابل بین نهادها را فراهم کند و اطمینان حاصل کند که دادن و گرفتن برابر است. هر رابطه بر روی دیگری ایجاد می شود تا ا،یستم قوی و پر رونق انسان و طبیعت را ایجاد کند.

“پایداری همه چیز مربوط به سیستم هاست نبیل نصر، مدیر مؤسسه پایداری گولیسانو، می نویسد. به جای استفاده از ،اصر طراحی پایدار به ،وان یک روش سبز شوییمعماران باید درک عمیق تری از معماری اکو از طریق یک رویکرد سیستمی ایجاد کنند. معماران باید از خالق اشیاء صرف دوری کنند و در طراحی سیستم های گسترده تر برای آینده ما مشارکت داشته باشند. تفکر سیستمی به معماران اجازه می دهد تا تشخیص دهند که جهان ساخته شده در درون چگونه وجود دارد شبکه های اجتماعی، محیطی و تجاری، که با سرعتی در حال تغییر هستند که معماری سنتی باید برای حمایت از آن بشتابد.

نیاز به طراحی احیا کننده

فرآیند طراحی احیا کننده اساساً در رویکرد تفکر سیستمی ریشه دارد. مداخلات ممکن است شامل بیومیمیک برای تقلید از طبیعت، پا،ازی هوای پوست ساختمان، سازه های تصفیه کننده آب، یا معماری جذب کننده کربن باشد. تغییر افکار از معماری پایدار به معماری احیاکننده، استراتژی بهتری را برای مق، با شرایط اضطراری آب و هوا و تنوع زیستی که امروز جامعه را آزار می دهد، به همراه خواهد داشت. معماری احیاکننده به صنعت ساخت‌وساز اجازه می‌دهد تا «خوب انجام دهد» نه صرفاً «کمتر بد».

---

مقاله مرتبط

10 استارت آپ که مصالح ساختم، نوآورانه و پایدار ایجاد می کنند، از آجرهای میسلیوم گرفته تا کاشی های تصفیه کننده آب

---