موزه آناهواکالی / کارگاه معماری – Mauricio Rocha

توضیحات متنی ارائه شده توسط معماران. دیگو ریورا رویای بزرگ دستیابی به شهر هنر در ج، مکزیکو سیتی را در منظره ای از سنگ های آتشفش، با پوشش گیاهی بومی که از آن بیرون می آید آغاز کرد. در دهه 1940، او شروع به تصور چگونگی اجرای پروژه خود در این مکان کرد و از خوان اوگرمن و دخترش روث ریورا برای همکاری دعوت کرد. آن‌ها ساختمان‌هایی را تصور می‌،د که با همان سنگی که سایت ساخته می‌شدند و اولین تمرین‌های نقاشی دیواری را روی سقف‌ها با سنگ‌های رنگی که بعداً در دانشگاه سیوداد ایجاد ،د، انجام دادند.

Anahuacalli با یک میدان سخت با یک حیاط فرو رفته در 45 سانتی متر زیر سطح عمومی، با ساختمان هایی که آن را با گوشه های آزاد تشکیل می دهند، آغاز می شود. دیگو ریورا ساختمان مرکزی را که استودیوی او بود و مهمترین قطعات پیش از اسپ،ایی خود را در آنجا نگهداری می کرد، آغاز کرد، اما در طول ساخت این ساختمان، به سختی در طبقه دوم آن، دیگو ریورا در سال 1957 درگذشت.

Juan O’Gorman و Ruth Rivera تصمیم می‌گیرند پروژه را ادامه دهند و در دهه 1960 ساختمان مرکزی و چهار ساختمان دیگر که میدان مرکزی را تکمیل می‌کنند، به پایان می‌رسانند. در شرق، یک ساختمان اداری، در غرب، دو ساختمان با برنامه سالن نمایشگاه و دیگری به ،وان یک کتابخانه، و در شمال، یک انبار برای 60000 قطعه ماقبل اسپ،ایی که برای عموم به نمایش گذاشته نشده است.

موزه Anahuacalli شروع به ارائه کارگاه‌های هنری و ریاضی اجتماعی و نمایشگاه‌های بیشتری با محدودیت‌های خاصی در زیرساخت‌های خود کرد، به همین دلیل تصمیم گرفتند برای دستیابی به این هدف در زمین‌های مجاور که ذخیره‌گاه زیست‌محیطی در آن قرار دارد، مسابقه توسعه‌ای برگزار کنند.

پروژه برنده مسابقه ما ساختمان‌های جدیدی را در خوانشی باز نسبت به چیدمان ساختمان‌های از پیش موجود می‌سازد و به یک رابطه جدید با مید، نرم دست می‌یابد که در آن حیاطی پدید می‌آید که یک چهارم حیاط غرق‌شده میدان سخت است. ساختمان های جدید دارای سطح کف و سقف مشابه ساختمان های موجود هستند و تنها ساختمان اصلی که استودیوی دیگو ریورا بود در ارتفاع متفاوتی باقی می ماند.

در ج،، انبار بازدیدکنندگان قرار دارد که در آن 60000 قطعه که قبلاً به نمایش گذاشته نشده بودند، اکنون در آن قرار دارند اما می توانند برای عموم بازدید کنند. در غرب ساختمان کارگاه با یک سالن رقص بزرگ قرار دارد که به ،وان اتاق چند منظوره برای کنفرانس ها و کنسرت ها، ایوان های باز به پاسیو داخلی و دو اتاق برای هنرهای تجسمی و ریاضی عمل می کند. در شمال، ساختمان اداری و در شرق، از ساختمان‌های از پیش موجود تشکیل شده است که باعث گسترش کتابخانه شده است.

این ساختمان‌های جدید و ساختمان‌های موجود فضای عمومی جدیدی با حیاط مرکزی و گوشه‌های آزاد شده ایجاد می‌کنند. با احترام به سطوح میدان اصلی در ساختمان‌های جدید، ،ه و حیاط به مفاصل بین فضاهای ساخته شده تبدیل می‌شوند و توپوگرافی ناهمواری از چشم‌انداز آتشفش، را در زیر به جا می‌گذارند و به فضاهای باز سرپوشیده خاصی اجازه می‌دهند تا به دو کارگاه جدید در فضای باز دست یابند. ساختمان های از قبل موجود برنامه جدیدی به خود می گیرند یا آن را گسترش می دهند.

ساختمان ها در پایه خود فرو رفته اند تا تاثیر کمتری بر منظر، متریال بودن ساختمان های جدید با دال های بتنی و سنگ های آتشفش، در پایه، دیوارها و مشبک های ماشینی تراش داده شده که از قطعات 30 در 15 سانتی متر با ارتفاع 90 سانتی متر شروع می شود. ، سوار شده و در هم تنیده شده، در م،اسیون خود به شبکه ای باز با دهانه هایی دست می یابند که با نمای چشم انداز تنظیم می شوند.

انبار قدیمی اکنون به محوطه نگهداری، ساخت موزه‌نگاری و پذیرایی از آثار برای نمایشگاه‌ها تبدیل می‌شود، محوطه اداری به کافه تریا، فروشگاه و کتابخانه ،اب‌بازی تبدیل می‌شود و اندازه کتابخانه افزایش می‌یابد.

موزه Anahuacalli مک، است که علاوه بر ارائه آ،ین دوره Diego Rivera و مجموعه آثار پیش از اسپ،ایی او که او به مردم مکزیک اهدا کرده است، فضای عمومی بزرگی را اعطا می کند.

دستیابی به توسعه مست،م گفتگوی باز با معماری است که آنها با تفسیری معاصر ایجاد کرده اند و چالش بزرگ ساختن در ذخیره گاه زیست محیطی، که یکی از معدود نمونه هایی است که ا،یستم آن تغییر نکرده است، با کمترین تأثیر ممکن و مداخله می تواند یک پیوند باشد و نه یک متجاوز.